حقیقت تلخ

گاهی وقت‌ها می‌شود که می‌گویی کاش دروغ باشد، کاش روزنه‌ایباشد... کاش کورسوی امیدی از پنجره بیمارستان آتیه بتابد. کاش فردا صبح که بیدار می‌شویم، زهرخندی به کابوس دیشب بزنیم و بگوییم: خدا را شکر، بیت‌اله همچنان نفس می‌کشد.... اما افسوس و صد افسوس که کابوس واسکولیت واقعیت داشت و شامگاه سه شنبه سوم شهریورماه، قهرمان را از نفس انداخت. 

بیت‌اله، قهرمان بزرگ پرورش‌اندام ایران، مردی که نام ایران در میادین بین‌المللی بر سر زبان‌ها انداخت، عاقبت پس از چهار ماه مبارزه با بیماری صعب الاعلاج واسکولیت، جان به جان آفرین تسلیم کرد و جامعه پرورش‌اندام ایران را داغدار کرد. او تنها متعلق به یک خانواده و یک منطقه و یک شهر نبود، بیت‌اله الگوی همه جوانانی بود که به عشق نزدیک شدن به افتخارات او، ورزش می‌کردند. بیتو مظهر اراده و پشتکار در ورزش بود، او پله‌های ترقی را یکی یکی پیمود و در مدت بیش از یک دهه، به تمامی افتخارات ممکن دست یافت. عباسپور خیلی زود در میان بدنسازان ایرانی به شهرت رسید و پس از قهرمانی در ایران، به عناوین متعدد آسیایی و جهانی رسید اما سقف آرزوهایش کوتاه نبود و قصد توقف نداشت. خیلی‌ها می‌گفتند یک میان وزن آسیایی شانس چندانی برای موفقیت در جمع حرفه‌ای‌ها ندارد اما بیت‌اله همه معادلات را به هم زد و با ورود به جمع حرفه‌ای‌ها نشان داد که از میدان‌های بزرگتر و رقبای بزرگتر، وحشتی ندارد. در آن دوران بود که بازهم بدبین‌ها می‌گفتند که عباسپور در دنیای حرفه‌ای‌ها نمی‌تواند دوام بیاورد اما بیتو باز هم معادلات را تغییر داد و علاوه بر قهرمانی در تورنمنت‌ها، در معتبرترین مسابقه بدنسازی جهان یعنی مسترالمپیا تا فینال راه یافت. 
موفقیت‌های بیت‌اله عباسپور در واقع الهام بخش بسیاری از بدنسازانی شد که رسیدن به قله‌های افتخار را دور از ذهن می‌دانستند. عباسپور با درخشش در معتبرترین رقابت‌های جهان، خودباوری را به بدنسازان جوان‌تر هدیه داد و عاقبت در سن 38 سالگی و درحالی که می‌توانست دوران درخشان حرفه‌ای خود را تا سال‌ها ادامه دهد، ما را تنها گذاشت.... هیچ وقت فراموشت نخواهیم کرد بیت‌اله