نقش رادیکالها در ورزش های سنگین
ورزش و تمرینهای شدید و طولانی ممکن است سبب آسیب‌های عضلانی و سایر بافتها شود که این آسیب‌ها ناشی از اثر رادیکالهای آزاد و دیگر ترکیبات اکسیژنی واکنش دار است.
فدراسیون پزشکی ورزشی طی گزارشی در این‌باره می‌نویسد رادیکالهای آزاد ترکیباتی شیمیایی با الکترون فرد هستند.
این بدین معناست که رادیکالها بسیار فعال هستند و در تلاش برای گرفتن یک الکترون از مولکولی دیگرند و این واکنشی است که سبب شروع زنجیره‌ای از واکنشهای دیگری می‌شود.
در این گزارش آمده است فعالیتهای بدنی نیاز به اکسیژن را تا چندین برابر افزایش می‌دهند و در حین ورزشهای شدید اکسیژن مورد نیاز کل بدن تا ۲۰برابر افزایش می‌یابد، این در حالی است که اکسیژن مورد نیاز عضلات تا ۱۰۰برابر افزایش می‌یابد.
با فرض اینکه درصد اکسیژنی که به رادیکالهای سوپر اکسید تبدیل شده است غیرقابل برگشت و دگرگونی است، تشکیل ترکیبات اکسیژنی واکنش دار تا ۱۰۰برابر افزایش خواهد یافت.
استرسهای اکسیداتیو ناشی از ورزش ممکن است با آنتی اکسیدانها خنثی گردند.
یک آنتی اکسیدان، ماده‌ای است که حتی در هنگام حضورش با غلظت بسیار کم در کنار یک ماده قابل اکسید ، بطور مشخصی از اکسیداسیون این ماده قابل اکسید پیشگیری کرده و آن را به تاخیر می‌اندازد.
افزایش سطح رادیکالهای آزاد پس از تمرین و ورزش بطور تجربی به اثبات رسیده است. اندازه‌گیری رادیکالهای آزاد در انسان اغلب با تکیه بر علایم آسیب رادیکالهای آزاد همانند سطح پلاسمایی Malondialdehydeو هیدروپراکسید چربی سرم انجام می‌شود. مطالعات زیادی افزایش این علایم را پس از تمرین ورزش نشان داده است.
تمرینات فیزیکی شدید نه تنها با استرسهای اکسیداتیو همراه است بلکه با استرسها و فشار و سرکوب سیستم ایمنی، ممکن است سبب التهاب و افزایش خطر عفونتها گردد. مصرف مناسب و مطلوب آنتی اکسیدانها می تواند از آثار ورزش بر سیستم ایمنی و عفونتهای بعد از ورزش بکاه